Z zamkniętymi oczami

Popełniłam tyle głupstw. Tyle głupstw.
W szkole ludzie patrzą na mnie kpiąco z powodu jednej imprezy. Nie wiedziałam, że tak to się skończy! Pamiętam, jak imprezowałam jeszcze rok temu - nic mnie nie ruszało. Teraz wypiłam jedną trzecią z tego - na pusty żołądek, ty durna dupo! - i nic nie pamiętam.
Ale opowieści jest sporo. Bardzo sporo.
W finale brat przyjechał po mnie autem. Rodzice stali przy drzwiach domu z alkomatem.
Przerąbałam wszystko, od szkolnych "przyjaciół" (pierdolonych inteligentów "z tego liceum"), przez rodziców, aż po dietę, bo nagle zaczęto zwracać na to uwagę.
"Nie rozumiesz, że ja się o Ciebie martwię?!", napisała koleżanka, gdy po imprezie przepraszałam ją po raz setny. "Jesteś piękna, mądra i silna, musisz dać sobie z tym radę".
Ale nie. Nie czuję się piękna. Nie czuję się mądra. Ani, z całą pewnością, nie czuję się silna.
W nadchodzącym tygodniu czekają mnie egzaminy semestralne. Tylko do biologii mam ponad 120 stron notatek A4, a jest to jeden z czterech przedmiotów, które zdaję. Siedzę w domu i uczę się. Idę spać o 3-4 nad ranem, gdy nie potrafię już przeczytać nawet jednego zdania. Potem budzę się rano i słucham, jak matka krzyczy do mnie - że mam bałagan w pokoju, że tylko po kawiarniach się rozbijam, że taka ze mnie intelektualistka. Płaczę. A potem biorę się w garść i idę do przodu.
Z zamkniętymi oczami.
Trzymajcie się chudo, Motylki, bo ja chyba nie dam rady.