Nawet bez cholernego tytułu

 

Więc może Wy mi powiecie? Może ktoś mi powie, jak można tęsknić za czymś, czego właściwie nawet się do końca nie posmakowało? I to nie tęsknić normalnie, tylko szalenie, boleśnie i bez tchu.  Chociaż... gdyby się nad tym zastanowić, nic nie jest już normalne w moim życiu. Straciłam równowagę, a kiedy prawie zaczynam się nad sobą użalać, słyszę w głowie chłodny, mściwy głos - "sama tego chciałaś".
I zamieram, bo uświadamiam sobie, że ten głos ma rację.
Prosiłam się o wszystko, z czym teraz muszę walczyć. Związek, który mnie odradza i zabija na zmianę. Szkoła, która sprawia, że z dnia na dzień czuję się coraz gorsza. Anoreksja. Anoreksja. Anoreksja.

Dobrze zatem. Kochasz mnie. Kocham Cię.
Ty masz studia. Ja mam szkołę. Wspólnie mamy jedynie absolutny deficyt czasu.
Dzwonisz wieczorem. Mówisz: "Przepraszam, nie mogę dzisiaj. Chciałem Cię tylko zobaczyć. Lepsze to niż nic".
Odpowiadam: "W porządku" i uśmiecham się.
Ale nie jest w porządku, M., nie jest! Coraz bardziej chcę Ciebie tutaj i teraz. Mój Boże, jak to boli.

Ocieram policzki, otwieram podręcznik i wsiąkam z wysiłkiem w świat, do którego powinnam należeć. Tam czekam mnie jutrzejszy sprawdzian z matematyki, piątkowy konkurs, sobotnie łyżwy z przyjacielem, niedzielny wyjazd z przyjaciółkami i dwa tygodnie ferii w samotni. Tam czeka mnie udawany uśmiech, ukrywanie się za warstewką sarkastycznej wesołości i trwanie w sztucznym przekonaniu, że kiedyś jeszcze będzie dobrze.

A tymczasem
Głoduję lub jem jak wariatka
A Ty
Podpisujesz się
"Twój M."