Motyle w brzuchu

Jem mało w dziwnie naturalny sposób - głód przechodzi albo jest obecny tylko przez chwilę. Nie wiem, jak długo ten stan potrwa; to cudowne nie mieć obsesji na punkcie jedzenia, a zwyczajnie... nie jeść. Jakbym mogła tak żyć w nieskończoność.
Załatwiam sobie praktyki w szpitalu psychiatrycznym - to obowiązkowy projekt w naszym liceum, a ja zamierzam go wykorzystać. Bardzo chciałabym zostać psychiatrą (hipokryzja?), ale wiem, że droga ku temu jest szalenie wyboista, a później wcale nie jest łatwe. Boję się, że nie zdołam unieść tak obciążającej psychicznie pracy i lata wysiłków pójdą na marne. Ostatnio, siedząc w szpitalu na izbie przyjęć, gdy poszłam zanieść tam podanie o praktyki, widziałam tych ludzi. Patrzyłam na nich, a oni patrzyli na mnie; w ich oczach widziałam szaleństwo albo pustkę, aż sama poczułam się trochę szalona i trochę pusta.
Cóż. Podobno wszyscy psychiatrzy są trochę walnięci.

Mijałeś mnie dzisiaj na korytarzu. Spojrzałeś, a ja popatrzyłam na Ciebie. Kiwnęliśmy sobie głową, przypatrując się wzajemnie swoim oczom. Kilka sekund, a ja nie mogłam przestać myśleć o Tobie przez cały dzień.
Ale to się nie wydarzy. Nie pozwolę na to. Moja fascynacja do Ciebie nie może zmienić się w miłość. Pójdę więc jutro do Ciebie i będę zachowywać się jak zwykle. Tak, jakby nic mnie nie obchodziło
(chociaż obchodzi, obchodzi, obchodzi, słyszysz?!)

Dzisiaj - 400 kcal.